اشعار

به نام خالـق روزی رسان به نام خـدا            به نام صاحـب عـزّت، خـدای آل عـبا

قـلم به دست گـرفـتم اگـر اجـازه دهـید            کمی نویسم از آن روحِ پاک و پاکی‌ها

هـمان که طاهره بود و زکیه، راضیه            فـراتر از همه، چون بود مـادر زهـرا

همان که زندگی‌اش وقف دین احمد شد            و بــود بـا مـددش هــمـرهِ نــبـی خــدا

عـلی گـریـست بـرای بـزرگیِ داغـش            علی ستوده و خوانده‌اش سرور زن‌ها

شنـیـده‌ام که عـبای رسول شد کـفـنـش            خـوشا بـه حـال مـقـام و جـلالِ او امـا

دوباره حرف کفن گشت، چشم من خون شد            و رفت تا دم گـودال، عـصر عـاشورا

همینکه ضربه زدند و سرش جدا کردند            کـفـن که نه، بـرایش حـصیـر آوردنـد

هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد            یک راه نوری از زمین تا آسمان می‌شد

آری خدیجـه هم مطهـر هم معـطر بود            پس آب در دستش گلاب و زعفران می‌شد

تا یا رسول الله از لبهـاش برمی‌خاست            آقای او، سر تا به پای خویش، جان می‌شد

او تا قـیامت سربلـند از ابتـلائات است            حتی اگر صدبار دیگـر امتحـان می‌شد

من مطمئن هستم اگر عمرش به دنیا بود            مادربـزرگی بی‌نهـایت مهـربان می‌شد

خواندند اُم‌المؤمنین او را، ولی ای کاش            این ذکر نورانی، فرازی از اذان می‌شد

یا مصحفی از عرش نازل می‌شد و در آن            هر آیـه‌اش مـدح عـیـان او بـیان می‌شد

او سورۀ مهر است و قلبش آیۀ نور است            هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد

ای که خواندت حضرت دادار: اُمُّ‌المومنین            هـمسری بر احـمـدِ مـخـتار اُمُّ‌المومنین

نـامِ زیـبایت خـدیـجه؛ الگـوی آئـیـنه‌ها            نیـسـت مانـندِ ‌تو در ابـرار اُمُّ‌المـؤمنین

نیمی از اسلام را اموالِ تو چاره نمود            ثـروتت شد رحـمتِ بسـیار اُمُّ‌المؤمنین

حفظ کردی بارها جانِ محمّد از خطر            هـست مدیـونت دلِ بـیـدار اُمُّ‌المـؤمنین

بـارها کـردی طوافِ خـاتـمِ پیـغـبـران            با بصیرت بودی و هوشیار اُمُّ‌المؤمنین

درسِ ایـثار از شما آموخـته ریحانه‌ات            می‌شود این قـصّه‌ها تکرار اُمُّ‌المؤمنین

فاطمه یک روز قطعاً می‌شود بی‌واهمه            تکـیـه گـاهِ حـیـدر کـرّار اُمُّ‌الـمـؤمـنـین

روضه می‌خوانم برایت دخترت را می‌زدند            در مـیانِ یـک در و دیـوار اُمُّ‌المؤمنین

هیچ می‌دانی نمی‌مـاند نه جای سالـمی            می‌رسد بر سینه‌اش مسمار اُمُّ‌المؤمنین

نـمـی‌آیـد نـفـس از سـیــنـه بـالا            دمِ آخـر به من رو کـرده غـم‌ها

کـمی بنـشـین کـنارم! بـیـقـرارم            دلـم خـیـلی پـریشان است أسـما

تو را جانِ هر آنکه دوست داری            حواست بعدِ من باشد به زهـرا

خصوصاً وقتِ پهلـو دردهایش            به جـایِ من کـنـارش باش آنجا

غمِ بی‌مادری و بغض، سردرد            بـمـیـرم! دخـتـرم می‌افـتـد از پا

بـرای درد بـازویـش دعــا کـن            گـلـم را لحـظـه‌ای نـگـذار تـنها

به تو زحـمت نخواهد داد قطعاً            فـــــــدایِ رأفــتِ أمّ أبـــیـــهـــا

فقط شرمنده! چون دستش شکسته            کمک کن تا بپـوشد چادرش را

بگو «عجّل وفاتی» را نخـوانَد            اگـر چه داغ دیـد از دارِ دنـیـا!

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری            خاتـون آب هـستی و پاک و مطهـری

آری بـه انــتــخــاب خــدا و گــواه او            تنهـا تـویی که لایـق عـشـق پیـمـبری

در دامن تو مـادر عـالـم سه سـاله شد            شایـسته از مـقـام تو شد شأن مـادری

گرد و غـبار راه تو معـراج جـبرئـیل            تـفـسـیــر واژه واژۀ آیــات کــوثــری

بانـو شنـیـده‌ام که وخـیم است حال تو            در کنج خانه گشته‌ای از غصه بستری

گرچه کتا ب زندگی ات رو به آخر است

شأن عـیادت از تو مقـام پیـمبـر است

وقتش شده که دختر خود را صدا کنی            بر روی نـازدانـه‌ات آغـوش وا کـنـی

وقتش شده که شانه به گیسوی او زنی            با یک دو بـوسه درد دلش را دواکنی

باید دو گـوشـواره خود را به او دهی            تـا هــدیـه عــروسـی او را ادا کــنـی

چیزی به عمر خود ز پیمبر نخواستی            وقـتش شده از او طلب یک عـبا کنی

از عـرش پـنج تا کـفـن آمـد بـرای تو            خوب است پنجمین کفنش را سوا کنی

رفتی و داغ تو به دلش کوه غم گذاشت

غصه شروع شد که دگر مادری نداشت

مادر نداشت حرف دلش را به او زند            حرف از غمی که مانده میان گلو زند

مادر نداشت در شب جشن عروسی‌اش            تا حـرف دخـترانـه خود را به او زند

مادر نداشت پـشت در او را صدا کند            ناچـار شد به خـادمـه خـویش رو زند

پیراهـنش گرفت به مسمار و پاره شد            مـادر نـداشت پیـرهـنش را رفـو زنـد

مادر نداشت زخـم تنـش را نشان دهد            با یک نفـر دم از غـم راز مگـو زنـد

زهرا که رفت نوبت زینب دگر رسید

او می‌دویـد و قـاتـل اربـاب مـی‌دویـد

تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را            در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را

بردار سر از دامن رفتن که نگـیری            از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را

بی‌تو چه کند فـاطـمه با کودکی خود            مگذار سر شانه‌اش این بار گران را

ای ثـروت اندوخـته‌ات عـشق محـمد            با خود به دل خاک مبر گنج نهان را

لبخـنـد بزن رو به پیـمبـر که ببـنـدند            دو دوخترک لات و هبل چاک دهان را

جای کـفن از یـار عـبا خواسـته‌ای تا            آسوده کـند خـاطـره‌اش خاطـرتان را

هنگـام خداحـافـظی هـمسرت انگـار            در بین عبا عشق نگه داشت زمان را

شد خیره به روی تو که خوابیده‌ای آرام            تا بیـشتـر از پیـش نبـیـنی خـفـقان را

در شـعـب عـلـی ابن ابـیـطـالبِ فردا            هر لحظه تحمل نکنی زخـم زبان را

خوب است بخوابی و نبینی که بخوانند            پروانۀ پر سوخـته زهـرای جوان را

در روشـنی خـون دل کـوچه نـبـیـنی            شش ماهگی گم شده با تیر و کمان را

بر نیزه نبـینی غم هـفتاد و دو سر را            پیش‌وپس این بغض گران شمر و سنان را

در شأن شما پیـشکش آنگـونه نداریم            در روضه بگیر ازمن دلسوخته جان را

تمام زندگی‌ات خرج راه دین شده است            حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است
قلم به مدح تو هر وقت روی دست نشست            به دفترم عرق شرم بر جبین شده است

امیـر عالـم امـکـان عـلـی‌ست دامـادت            و نام فـاطمه با نام تو عجین شده است
کنار تیغ علی صحبت از کرامت توست            مقام زن چـقدر با شما وزین شده است
چقـدر عـاطـفـه بـاریـده از نـگـاه شـما            که بهترین خدا با تو همنشین شده است
تویی که مکه همه پا رکاب مهرت بود            وجود کوثر تو بر جهان نگین شده است
امـیـن مکـه دلش را سـپـرد دست شما            کدام همسر پیغـمبر اینچـنین شده است
فقـط خـدیـجه سـزاوار مـادری مـاست            کسی که هستی بابای مؤمنین شده است

بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت            ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت
ای اوّلـیـن زن که مسـلـمانِ رسـولی            مـانـنـدِ تـو هـرگـز نـدیـدم بـا دیـانت

دارایی‌ات مهـرِ رسول اللهِ عشق‌ست            در راهِ او ارزش ندارد مال و مکنت

ای جان بقـربانت هـمه عـالم خـدیجه
پـشت و پـناهِ حـضرت خـاتم خـدیجه

مدح و ثنایت را خـدای عالمین گفت            احمد تو را پشت و پناهی بهرِ دین گفت
لب‌های پاکِ مصطفی صد بار قطعاً            بـانـو به تـو بـینِ شـدائد آفـرین گـفت
مأمـور شد از جانبِ حق بهـرِ پیغـام            سر را فرود آورد و اُمّ المؤمنین گفت

ای مـادرِ کـوثـر بـلـنـدا رتـبه هـستی
در قلبِ پاکِ شیعـیان بی‌بی نـشـستی

ای مادرِ خـلقـت خدا شأنی به تو داد            بر دامـنِ پـاکِ شـمـا خـیـرالـنـسا داد
لطـفِ خـدایی شـامـلت بوده که بـانو            مـردی به تو مانـنـدِ خـتم الانـبـیا داد
گرچه نـبـودی؛ سالها از بعـدِ پـرواز            دامـادِ بـا تـقـوا چـنـان شـیـرِ خـدا داد

این ریشه‌ها نشأت گرفـته از تو خانم
ای مـنـشأ خـیراتِ حـق ما بینِ مـردم

ما را مرید شوهرت کن بانوی عشق            از شیعـیان حـیدرت کن بانوی عشق
سـوگـند بر صـدّیـقـۀ کـبـرا که ما را            گریه‌کـنانِ دخـترت کن بانـوی عشق
ما سیـنه زن های حسینِ تـشنه هستیم            ما فـدای بی‌سرت کن بـانـوی عـشق

مـادر بزرگِ حـضرت ارباب رزقی
بر یـاری نـوکـر بـیا بـشـتـاب رزقی

او که الگوی ولایت محوری فاطمه است           یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است
نیست اُم‌ُّالمؤمنین هر زوجۀ خـتم رسل           شرط اُم‌ُّالمـؤمنینی مادری فاطمه است

دستگیرش لطف بی‌حد خدیجه می‌شود           هر که کارش بین عالم نوکری فاطمه است
حاصل عمرش بُوَد زهرا، تمام فخر او           قلب لبریز از ولای حیدری فاطمه است
روزه را با روضه واکن خیر می‌خواهی اگر           آه آه امشب شبِ بی‌مادری فاطمه است
روضه او رنگ و بوی فاطمیه می‌دهد           بس که فکر روزگار بستری فاطمه است
وقت رفتن، آه زهـرا، آه زهرا بر لبش           غصه‌اش رخساره نیلوفری فاطمه است
تا کفن‌ها را پیمبر دید زد ناله: حسین!           بعد مادر اول نوحه‌گـری فـاطمه است

تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید            حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید

تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد            فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانه‌ات تـابـید

تو آن زنی که ز پاکی میان اهل قریش            طلـوع زهـرۀ زهـرا ز دامـن تو دمـید

تو آن زنی که مسلمان شدی نخستین روز            سلام بر تو ز خالـق ز جـبرئـیل رسید

تـمام هـستی تو هـدیه گـشت بر اسلام            خـدا تـمـامی اسـلام را به تـو بخـشـیـد

نـمانـده است بجـز آه در بـساطت اگر            کـفن برای تو گـردید جـامۀ خـورشـید

قسم به اشک پیمبر قسم به عـام‌الحزن            که چـشم ابر هـمیـشه ز داغ تو بـارید

ندیـده در وفـا مانند او؛ پـیغـمبری دیگر            پیمبر هم ندیده مثل این زن همسری دیگر

از آن آغاز، پای هم‌رکابش «یا علی» گفته‌ست            ندارد مصطفی مانند او هم‌سنگری دیگر

علی با ذوالفقارش زور بازوی پیمبر شد            و این زن با وفا و مکنتش شد حیدری دیگر

تمام زَرق و بَرقِ سکه‌اش؛ شد خرجِ خورشیدش            نـدارد مـاه، بین آسـمانش اخـتـری دیگر

به دور شـمع آئـین پیـمـبر نیست تا آخر            به غیر از بال‌های همسرش خاکستری دیگر

به جز دامان پاک او؛ که رحلِ نورِ اَعْطَیْناست            نشد از عرش، نازل؛ هیچ جایی کوثری دیگر

به غیر از دفتر مدح طلاکوبش که قرآن است            نخورده مُهرِ اُمُّ‌الْمُؤمِنین بر دفتری دیگر

مگر جا می‌شود دریا میان کاسه‌ای کوچک؟!            ندارد امت اسلام، جـز او مـادری دیگر

زکـیّه هـستی و هـستی نماد عـفّـت هم            سر است از همگان یا خدیجه نامت هم

شـبـیـه فـاطــمـه اُمُّ الائــمّـه ای مــادر            امـامـت از تـو بـقـا دارد و نـبـوّت هم

همین که حضرت مولا شده است دامادت            گـواه مـن کـه تـویی مـادر ولایـت هـم

تویی که فاطمه از دامن تو فاطـمه شد            بعـید نیست بـیابـی مـقـام عـصـمت هم

قـیـام کـرد محـمـد به پـشت گـرمی تو            قـوام یافـتـه از تـو قـیـام و نهـضت هم

تو به قریش نشان داده‌ای که در این راه            به ذوالفـقـار شبـیه است گاه ثروت هم

دل از رسـول خـداوند آن چـنان بردی            که رشک برده به تو واژۀ حسادت هم

زنان دیگـر خـتم الـرسل کجا تو کجا؟            نـمی‌رسـنـد دگـرهـا به گـرد پـایت هم

تو پا به پای پیـمـبر نـماز می‌خـواندی            به دین درآمـده بـودید قـبل بـعـثت هـم

از آن زمان که نبی بود، بوده‌ای با او            نه قبل بعثت و هجرت، که قبل خلقت هم

چـنان به پـای پیـمبر صبـور بودی که            مرید صبر تو شد صبر و استقامت هم

پس از تو فاطمه مانده است و دردهای رسول            رسیـده ارث به او بسـتن جـراحت هم

تو رفتی و سرش آمد هرآنچه ترسیدی            و ماند روی زمین آخـرین وصیت هم

بـادۀ مهـر پیـمـبـر جـوشد از پیـمانه‌اش            بانویی که کعبه می‌گردد به دور خانه‌اش

غم نباشد، گر از او دورند زنهای قریش            چار بانوی بهشتی هست چون پروانه‌اش

روز تکـذیب تمام شهـر، شد حامی دین            آفرین بر آن زن و بر غیرت مردانه‌اش

از صدای گریۀ کوثر دل خورشید سوخت            دیده زمزم گشت و جوشید اشک دانه دانه‌اش

فقـر، می‌گرید برای غـربت آن بی‌کـفن            چون کند یاد از جلال و حشمت شاهانه‌اش

به پیمانی که بستی عهد کردی پای دین باشی            که هم در لفظ هم معنی تو اُمُّ المومنین باشی

خدا می‌خواست همراه پیمبر باشی و قطعاً            یکی از رشته‌های محکم حبل المتین باشی

محمد گر امین باشد، علی روح الامین باشد            و تو مضمون ناب شعر جبریل امین باشی

تمام ثروت تو، تیغ مولا، خرج دین می‌شد            که همراه علی دست نبی در آستین باشی

شریک بغص و تنهایی پیغمبر شدی، باید            که تو الگوی عشق حضرت اُمُّ البنین باشی

بزرگی یعنی اینکه هـمسر پیغـمبر خاتم            و مـادر خـانم مولا امیرالمـومنین باشی

به سیم و زر چه حاجت بود؟! از اینها فراتر داشت            پُر از خورشید بود آری نگاهی کیمیاگر داشت

زنان از بی‌حـجابی‌ها سر تسلـیم افکـنده            ولی کنز الحیا از چادر خود تاج بر سر داشت

بزرگان عرب رایک به یک دیروز پس می‌زد            که این دوشیزه فکر خواستگاری از پیمبر داشت

زمانی که همه خورشید را تکذیب می‌کردند            خدیجه، چشمهای مصطفی را خوب باور داشت

میان قوم خود شأن و مقام او فراوان بود            ولیکن با پیمبر عزّتی چندین برابر داشت

نـبی افـلاک را می‌دیـد از غـار حرا اما            جهان مصطفی در چشم او تصویر بهتر داشت

نماز اولش را با علی پشت پیمبر خواند            شکوه این سه تن باهم هزار الله‌اکبر داشت

کنار مرتضی دین خدا را حفظ می‌کرده            که مالش نسبت همشیرگی با تیغ حیدر داشت

دو بازوی پیمبر بی‌گمان از جنس هم بودند            خدیجه چون علی را داشت درواقع برادر داشت

لبالب بود از قرآن و آن روزی که مادر شد            به جای طفل در آغوش خود آیات کوثر داشت

همینجا می‌شود بر پاکی دامان او پی برد            فقط این زن وجودی لایق زهرای اطهر داشت

علی داماد او شد کاش بود آن روز را می‌دید            که زهرا در نبود مادر خود دیده‌ای تر داشت

خدیجه در مسیر دین شترها داد بی‌منّت            زنی روی شتر اما هوای فتنه در سر داشت

حسن روز جمل بی‌شک به یاد مادرش افتاد            به یاد خاطراتی که مروری زجر آور داشت

کمک می‌خواست پشت در صدا زد خادم خود را            فدای فضه اما فاطمه ای کاش مادر داشت

ای بـر تو سـلام آمـده از داور هستی            بگـذشته در آئـین نـبی از سر هـستی
دل داده و دل بُـرده ز پیغـمـبر هستی            زیـبد که بخوانـند تو را مـادر هـستی

الحق که خدا، هستی خود را به تو داده
ام الّـنجـبا، فـاطـمه زهـرا به تـو داده

اسـلام ز امـوال تـو سـرمـایه گـرفـته            دین در کـنف عـزّت تو سـایه گرفـته
تـوحـید ز اخـلاص تو پیـرایه گـرفته            اخلاص ز حُـسن عـملـت پایه گرفـته

هـمّت سر تسـلـیم به دیـوار تو سـوده
پیش از تو زنی لب به شهادت نگشوده

تو در دل سخـتی به پیـمـبر گـرویدی            هر بار بـلا را به سـر دوش کـشـیدی
بر یاری اسـلام به هر سـوی دویـدی            بس زخـم زبان‌ها که ز کـفّار شنـیدی

ای قامت مردان جهان خم به سجودت
ای تکیه‌گه خـتم رسل نخـل وجـودت

ای مکّـه ز خـاک قـدمت خُـلد مخـلّـد            ای عـصمت معـبود و امـید دل احـمد
اسـلام به پا خـواست و گـردیـد مـؤید            از ثروت تو، تـیغ عـلی، خُـلق محمّد

تا حشر خلایق که خـدا را بپـرسـتـند
مـرهـون فـداکاری و ایثار تو هستـند

تنـهـا نـشدی هـمـسر و دلـدار محـمّـد            در سخـت‌ترین روز شدی یـار محمّد
در شدت غم گـشتی تو غمخوار محمّد            پـیـوسـتـه دلـت بـود گـرفـتـار محـمّـد

در پیش رویش گشت وجودت سپر سنگ
باشد که کنی در ره او چهره ز خون رنگ

آن‌روز که افـتـاد خـزان در چـمن تو            پر زد به جنان طوطی روح از بدن تو
تـا بـوی گـل احــمـدی آیـد ز تـن تـو            شـد جـامـۀ پـیـغـمـبر اکـرم کـفـن تـو

با مرگ تو آغاز شد ای عصمت سرمد
بی‌مـادری فـاطـمـه، تنهـایی احـمد...

برخـیز که بر خـتم رسل فخـر زمانه            خـانه شده غـمخـانه، ای بانـوی خانه
بر گیسوی زهرا که زند بعد تو شانه؟            بی‌تو شده از هر مـژه‌اش سیل روانه

بی‌روی تو گردون به نظر تیره چو دود است
برخیز که بی‌مادری فاطمه زود است

حیا در چشمهایش بود غیرت داشت همت داشت            چنان آسیه و هاجر چنان مریم نجابت داشت

لباس کهنه می‌پوشید روی خاک می‌خوابید            تماما خرج دین می‌کرد هرچه مال و مکنت داشت

تجارتخانه‌های مکـه از اموال او پُر بود            ولی او با خدای خود فقط میل تجارت داشت

بجای مرغ بریان دانۀ خرما غذایش بود            به رعیتها شباهت داشت آن بانو که رعیت داشت

وجودش را فدای راه حق می‌کرد بی‌وقفه            برایش پیشرفت دین همیشه ارجحیت داشت

به رغـم آنهمه تبـلیع که ضد پیـمـبر بود            کنارش ماند در هرحادثه از بس بصیرت داشت

گواهی می‌دهد شعب ابیطالب به ایثارش            گواهی می‌دهد این شیربانو استقامت داشت

چه ایمانی چه اخلاصی که بین بستر مرگش            خدیجه از رسول الله احساس خجالت داشت

شـروع می‌کـنم این بار هم به نـام خـدا            گذشته از خودش این زن به احترام خدا
رسانده حضرت احـمد بر او سلام خدا            شـده است ثـروت او حـامی کـلام خـدا

یـگـانه بـانی والا مـقـام دیـن بـانـوست
سـرآمـد هـمۀ مـؤمـنـات این بـانـوسـت

فرا گرفـته از او شیعه درس عزّت را            رسـانـده است به اوج کـمـال هـمّت را
برای دین خـدا خـرج کـرده ثـروت را            رسـول دیـده از او بـهـتـرین محبّت را

خـدیجـه ایـده و رفـتـار مـکـتـبـی دارد
خـدیجـه است که جا در دل نـبـی دارد

کریمه بودنش از سفره‌اش نمایان است            خـدیجه بین زنـان اولین مسلـمان است
نمـاز خـواندن او افـتـخـار ایـمان است            وجود محترمش، ظرف قدر قرآن است

اگرچه ساکن دنـیاست شـأن او بالاست
خدیجه مادر زهرا ست شأن اوبالاست

خدیجـه مـادر دین‌پـرور است بی‌تردید            از این جهت پسرش حیدر است بی‌تردید
عـزیـز خـانـۀ پیـغـمـبر است بی‌تـردید            کـنار فـاطمه در محـشر است بی‌تردید

امــیــد مـی‌رود آن‌روز مــادری از او
نخـواستـیم جز این چیز دیگـری از او

زبان زد است در اسلام جان فشانی او            تــمــام، وقـف نـبـی بـود زنـدگـانـی او
قـرار قـلـب نــبـی لـحـن آســمــانـی او            شـفـای درد نـبـی بــود مـهــربـانـی او

نبی که چهره‌اش از سنگها جراحت داشت
خدیجه بود که صد مرهم محبت داشت

هزار حـیف که آن سال حـزن پیدا شد            خـدیجـه رفـت و بـساط عـزا مهـیـا شد
خدیجـه رفت و نـبی بین خـانه تنها شد            خدیجه رفت و یتیمی نصیب زهـرا شد

خدیجه رفت و نگاهش به سمت زهرا بود
خـدیجه دل نگـران بود فکـر فـردا بود

گرفت ماتـم او فرش و عرش اعـلا را            ســیــاه کـرد بــرای رســول دنــیــا را
چه خوب دید غم و درد و داغ فردا را            خدیجه رفت و به احمد سپرد زهرا را

سـپـرد هیچ کـسی داد بر سـرش نـزند
کسی به غیر عـلی پا به معـبرش نزند

اولین بیت شد این مصرع بسم‌الله است            قلم از آنچه در افکار من است آگاه است
پُر مضمونم و بیت الغزلی در راه است            صحبت از حضرت خورشید، سخن از ماه است

بـاز کـرده‌ست اذان حـنجـرۀ مـأذنـه را
تا شـب و روز بـخـوانم پـسـر آمـنه را

باغ در رویش خود فـصل بهاری دارد            عشق در اوج جوانی‌است، قراری دارد
نـور در حجـلۀ عـشق آمـده کاری دارد            پـسـر آمـنـه تـنهـاست؟ نـه، یـاری دارد

بَه‌به این وصلتِ فرخنده‌پی و ختم به خیر
در خورِ همسری عشق، خدیجه‌ست نه غیر

هـمسر بی‌بـدل حـضرت طـاهـا او بود            لایــق مــــادری اُمِ ابـــیــهـــا او بــــود
نــور را آیــنـه هـر آیـنـه تـنـهـا او بـود            مصطـفی آن هـمه تـنهـا شد امـا او بود

با وجودش به نبی هیچ غمی غالب نیست
تا خدیجه است غم از شعب ابیطالب نیست

السلام ای که در این شعر سرانجام تویی            مـصطـفی را تو دلارامـی و آرام تویی
دیـنم از اوسـت ولی پـایۀ اسـلام تـویی            ای غریبی که پر از نامی و گمنام تویی

به مـقـام تو چه انـدازه حـسـادت بُـردند
لقـب خاص تو را نیز به سرقـت بُردند

ما کجا و سخن از مدح تو با این دل پُر            شـرمگـیـنم که نـداریم کـلامی درخـور
ما که گـوهر نشـناسـیم چـرا سُـفـتنِ دُر            خـرج دین شد هـمۀ مـال تو اُشتر اُشتر

وای بـرما و بر این شیـوۀ مـهـمانی ما
شـده سـرمایـۀ تو خـرج مـسلـمـانی مـا

گفتم از مدح تو از روضه‌ات اما کمتر            رفـتی و مانـد غـمت روی دل پیـغـمبر
دخـترت فـاطـمه جـان داد پسِ آتشِ در            مجـتبی آه کـشید از دلش از سوز جگر

آمد از عرش برای تو کفن، طیّب و پاک
نـوه‌ات کـربـبلا بی‌کـفـن افـتاد به خاک

از همان آغـاز، چـشم آسمان ها و زمین            تا ابـد دیگر نمی‌بـیـند زنی را اینچـنـین

در همان عصری که اهل شهر با شک کافرند            تو به آئـین پیـمبر مؤمن هستی با یقـین

گوهری مثل تو در بیت النبی بوده است که            غبطۀ این خانه را خورده ست فردوس برین

میوۀ خوب از درخت خوب حاصل می‌شود            پس فقط دامان پاک توست زهرا آفرین

تکیه گاهی چون تو دارد، ذوالفقاری چون علی            سر نخواهد داد پیغمبر دم: هل من معین

چون لباس کعبه بر اندام بت زیبنده نیست            جز تو بر شخصی دگر عنوان اُمُّ المومنین